Soms wil je al die opinies niet meer lezen, ze lijken zo veel op elkaar en vertellen zo vaak bijna hetzelfde. Een herhaling en reproducties die alleen TV-schermen en pagina’s moeten opvullen. Dan maar een ordinaire film bekijken
In dit klimaat van angst voor het andere bekijk ik in de bioscoop de film Village. Het is gek genoeg een mooie film die raker vertelt dan de kilo’s opinies van de laatste tijd. Te zien: een schitterend zelf gecreëerd dorp van een aantal welvarende gezinnen die angst hebben voor ‘buiten’. Het Dorp ligt midden in een bos en heeft heldere gerenzen die vermeden moeten worden. De dorpelingen creëren een angstwekkend monster die aan de grenzen van het dorp rondhangt en ervoor moet zorgen dat hun kinderen worden tegengehouden om buiten die grenzen te treden. Iedereen leeft in een angstklimaat en in een staat van alertheid. De boodschap is helder: wil je een gezonde omgeving bewaren, vermijdt dan ‘buiten’ en het ‘andere’.
De Nederlandse samenleving is nu zo ver gekomen dat er vele eigen monsters rondvliegen, die een bedreiging vormen voor het leef klimaat. Al die onzin over de mislukte multiculturele samenleving of integratie. Hoe minder mensen geïntegreerd zijn, des te fijner dit is voor de samenleving. De meeste migrantenouders die ik in al die jaren heb gezien waren en voelen zich fijner in hun ‘leef-wereld’ en waren vooral zeer onderdanig naar buiten toe. Hoe meer de integratie zich gaat ontwikkelen, hoe meer frustraties naar buiten treden. Veel mensen begrijpen niet waarom hun ouders publiek worden vernederd. Een behoorlijk deel van de jonge migranten zit in een zelfonderzoek- en zelfontwikkelingsfase waarin zij verleden (positie van ouders), heden, eigen maatschappelijke posities en de ontwikkeling van de rest van wereld niet helemaal helder krijgen.
Een groeiende politiek islamitische ideologie kan dan veel verklaringen bieden voor de mistige narigheden in de eigen en de buitenwereld. Het zijn kinderen van deze bodem die weinig trots kunnen zijn op hun achtergrond. In de huidige Nederlandse samenleving is er maar één optie: ben je deel van ons of behoor je bij het monster. De hele genante vertoning op TV met migrantengroepen die naast de politieke machtsvertegenwoordigers staan moet ervoor zorgen dat je een lekker aangepaste migrant bent of wordt. Kritiek verboden, want dit is snijden in eigen vingers.
Als iets duidelijk is geworden ten tijde van de onrusten in Los Angeles, begin jaren negentig, dan is het dat de minderheden, die deel uitmaakten van het politiekorps in LA, onbedoeld een enorme druk van de blanke mede-politie voelden om zowel verbaal als fysiek zeer hardhandig te zijn tegen de onrustzaaiers. En wie waren deze onrustzaaiers: gekleurden en zwarten. De tragiek van de migranten heeft ze tot speelbal gemaakt onder de politieke macht. In huidig Nederland vertoont deze tragiek natuurlijk een iets netter karakter. Naast de politieke macht staan de intellectuelen van het postuur van Kwik, Kwek en Kwak. Het zijn mensen die graag de Nederlandse Village willen verbinden aan angst voor het andere.
