Zomer, in het pre-revolutionaire Iran, en ik moet veertien jaar oud zijn geweest. Tijden van rebellie, afkeer van familie en het belangrijkste: tijd van verliefdheid.
Travolta in Teheran
Dagen waarop ik moest opstaan om het buurmeisje tegenover mijn raam te zien. Een Armeense beauty. Elke dag eerder opstaan en proberen goed op te vallen en doen alsof ik altijd vroeg ben en altijd aan dat raam hang. Het was alsof ik onderdeel was van het raam waarop zij toekeek.
Wat is er dan belangrijker dan de verbeeldingskracht van een film die zo herkenbaar bezit neemt van de jongerencultuur. In die dagen veroverde Saturday Night Fever als een onzichtbare geest je lichaam. Het begin van de film is al een statement van de bezetting van de geest. De combinatie van de Muziek met de prachtige Inloop van Travolta is al killing. Dat Travolta een Italiaans-Amerikaan is kan gewoon niet. Hij moet wel Iraniër zijn. Zijn wijde broek, dat colbert en dan die loop!
Het heeft een paar weken van mijn leven gekost. Elke dag de muziek en dat beeld in je hoofd en doen alsof je een kloon bent van Saturday Night. Weken loop ik erbij als Travolta. Proberen mijn haar zo perfect mogelijk glad en in vorm te krijgen. En maar proberen, mijn handen iets naar achter en mijn voeten dichterbij elkaar, alles doen om die loop in mijn lijf te krijgen. Zussen, broers en vooral mijn moeder konden er niks van begrijpen. Waarom loopt haar zoon zo gek. Ze moest tegen de buren elke keer cynisch zeggen dat mijn benen een beetje ‘gebroken’ waren. Maar what the hell, je hebt een missie en Saturday night fever geeft je die in één keer en in een periode voor de storm van de Islamitische revolutie.
