De Derde Intifada is reeds begonnen, door Hamid Dabashi
by Guest contributor(s) | Friday 18 November 2011 10:34 am
Hoeveel walging de leugenachtige toespraak van Barack Obama in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in september 2011 ook opriep, waarin hij ongegeneerd de acceptatie de Palestijnse staat trachtte voor te zijn, zou die walging nooit de hypocrisie kunnen evenaren waarmee meneer Audacity of Hope besloot een stempel op zijn presidentschap drukte.
”De Derde Intifada is al begonnen. Die heet de Arabische Lente”
Na deze toespraak zal het niet langer uitmaken of hij de volgende Amerikaanse presidentsverkiezingen van de Republikeinse Atilla de Hun wint of verliest. Hij zal de geschiedenis ingaan als degene die in 2008 met veel vuurwerk de natie zover kreeg dat zij hun “goede ik” lieten spreken, om vervolgens de botte lafheid waarmee hij die droom verraadde als een emmer ijskoud water uit te storten over degenen die hem geloofden.
Dominee Jeremiah Wright had gelijk toen hij zei: “Hij is een politicus” – een beleefde manier om te zeggen: “Hij liegt”.
Het maakt niet langer uit of je Democraat, Republikein bent, of wat voor andere, gekochte, kleurloze variant van politicus daartussenin. Israël heeft eindelijk de Verenigde Staten, niet alleen hun gekozen vertegenwoordigers, maar de natie van kiezers zelf die deze corrupte ellende aan de macht heeft gebracht, tot haar niveau laten afdalen, terwijl de rest van de wereld zijn eigen plan trekt.
De enige hoop die de Verenigde Staten nog rest is nu een groep visionaire helden die door er dag en nacht te kamperen de plek bezetten van het piramidespel dat zichzelf “Wall Street” noemt. En al die tijd worden ze, duidelijk straffeloos, mishandeld door de gemilitariseerde politie van New York.
Niet één, maar wel drie achterlijke toespraken (die van Obama, Ahmadinejad en Netanyahu) tekenen deze periode van ongenoegen, geëvenaard door één bezielende verklaring (van Mahmoud Abbas), waarbij het aura van de goede zaak de eloquentie van deze spreker oversteeg. Terwijl Obama, Netanyahu en Ahmadinejad zichzelf op hun beurt eerloos in het vuilnisvat van de geschiedenis wierpen, werd dat lompe gebouw op Manhattan verlicht door de goede zaak van Palestina.
”De Arabische Lente, die nu de zomer heeft doorstaan en de volwassenheid van de herfst en de winter ingaat, is het begin van de Derde Intifada op transnationale, pan-Arabische en pan-islamitische schaal”
De verwerping van al deze drie hypocriete toespraken (in welke vorm dan ook) was wereldwijd. Maar er is een punt dat Robert Fisk naar voren bracht dat nadere aandacht verdient. In reactie op Obama’s toespraak merkt Robert Fisk op: “Terwijl de dagen verstrijken en wij ontdekken of het Palestijnse antwoord op Obama’s kruiperige voorstelling een derde intifada wordt of een vermoeid schouderophalen omdat het zo altijd is geweest, zullen de feiten blijven aantonen dat de Amerikaanse overheid een marionet is van Israel waar het gaat om de weigering van Israël om de Palestijnen een eigen staat te geven.”
Derde Intifada is reeds begonnen
Palestijnen zitten natuurlijk niet te wachten tot Israel zich verwaardigd hen hun staat “te geven” – het is niet aan hen om dat te doen. Maar wat betreft de meer cruciale kwestie van deze “Derde Intifada”, hoeven we niet langer af te wachten hoe Palestijnen zullen reageren of ons af te vragen of de Derde Intifada in zicht is of niet. De Derde Intifada is al begonnen. Die heet de Arabische Lente.
De Arabische Lente, die nu de zomer heeft doorstaan en de volwassenheid van de herfst en de winter ingaat, is het begin van de Derde Intifada op transnationale, pan-Arabische en pan-islamitische schaal.
De dikke koloniale muren die tot nu toe de Palestijnen scheidden van hun hordes van miljoenen aanhangers over de gehele wereld, zijn verpulverd onder het massieve gewicht van de Arabische Lente.
Het belang van de Palestijnse strijd voor Arabieren en moslims over de gehele wereld kan niet worden overschat. Netanyahu is een dwaas als hij denkt dat hij de Arabische en islamitische wereld kan scheiden door regimes overeind te houden die Israel genegen zijn, de Palestijnen te isoleren en zo ongestraft hun thuisland te kunnen blijven stelen. De Derde Intifada, waar hij en zijn zionistische intrigantenkliek zo bang voor waren, is zojuist tot uitbarsting gekomen en heeft zich ver voorbij de Palestijnse grenzen verspreid, ver voorbij de reikwijdte waarbinnen het Israëlische leger die kan onderdrukken.
In zijn ongegeneerd racistische en neerbuigende opmerkingen over de Arabische Lente, net op het moment dat hij de Verenigde Naties bestraffend had toegesproken omdat zij het zionisme terecht bestempelden als racisme, probeerde Netanyahu (net als Ahmadinejad) de revolutionaire opstanden in te delen en in te zetten of af te wijzen zoals in zijn straatje te pas kwam.
“Kun je je voorstellen dat de man die hier gisteren zo tekeerging,” zei hij, verwijzend naar Ahmadinejad, “kun je je voorstellen dat hij beschikt over kernwapens? De internationale gemeenschap moet Iran tegenhouden voordat het te laat is. Als Iran niet wordt tegengehouden, worden we allemaal geconfronteerd met het spook van het nucleaire terrorisme, en zou de Arabische Lente heel snel kunnen omslaan in een Iraanse winter. Dat zou een tragedie zijn. Miljoenen Arabieren zijn de straat opgegaan om tirannie plaats te laten maken voor vrijheid, en Israël zou er meer dan wie ook van profiteren als degenen die vrijheid en vrede zijn toegewijd zouden overwinnen.”
En dit komt van de man die op een dodelijke voorraad verzwegen nucleaire wapens zit en die weigert het Nonproliferatieverdrag te ondertekenen. En niemand durft hem van zijn waanzin te weerhouden, en van de waanzin van de diefstal van een heel land van zijn volk.
Al decennialang begaat Israel “nucleair terrorisme” tegen Arabieren en moslims in Palestina en daarbuiten, met volledige steun van de Verenigde Staten. Onder de “miljoenen Arabieren” die de straat op gingen, bevonden zich Egyptenaren en Jordaniërs die de Israëlische vlag streken, de Palestijnse vlag hesen, en de Israëlische afgezanten dwongen met hun staart tussen de benen terug te keren naar Tel Aviv. Houdt deze man zichzelf voor de gek – of is hij gewoon hypocriet?
Domheid en afgunst
Netanyahu’s Iraanse tegenhanger wedijverde wat hypocrisie betreft met zijn Israëlische tegenstander. Hij ontkende opnieuw de Holocaust en voegde zich bij de aanhangers van de samenzweringstheorie rond de gebeurtenissen van 11 september. Maar dat alles was enkel bedoeld als opwarmertje, als preek tegen de wereld over hoe de wereld te leiden en de ellende aan te pakken.
En dat komt van een man die een regime vertegenwoordigt dat zojuist op brute wijze een massale burgerrechtenbeweging heeft onderdrukt; wiens twee grootste rivalen om het presidentschap maandenlang onder huisarrest zijn geplaatst en van de buitenwereld zijn afgeschermd; wiens kerkers zijn gevuld met politieke dissidenten, journalisten, advocaten, filmmakers en academici . Miljoenen burgers in dit land wordt hun burgerrechten afgenomen. Onder hen een jonge vrouwelijke blogger (Somayeh Tohidlu), die onlangs vijftig zweepslagen kreeg omdat ze hem in haar blog had bekritiseerd en wiens administratie momenteel wordt onderzocht door een parlementaire commissie die de grootste bankfraudezaak in de Iraanse geschiedenis onderzoekt.
Domheid en afgunst ontmoeten elkaar bij Netanyahu en Ahmadinejad op een eigenaardige manier – waarbij beide zorgvuldig uitkiezen welk deel van de Arabische Lente ze steunen en welk deel ze verwerpen. Beide negeren het feit dat de Arabische Lente de Derde Palestijnse Intifada met hoofdletters is. En niet langer is die onderworpen aan het Israëlische leger of aan de propagandamachinerie van de Islamitische Republiek.
De Derde Intifada is uitgebroken op een zo’n schaal en met zo’n omvang dat noch Netanyahu, noch de dwalende Amerikaanse president, noch de Saudi-potentaten, noch de Egyptische generaals, noch de geestelijke machthebbers in Iran hem zich kunnen toe-eigenen.
Wat een enorme lafheid, welke enorme blindheid moet een man bezitten – die de revoluties in Tunesië en Egypte heeft aanschouwd; die de miljoenen mensen op het Tahrirplein heeft gezien; die de heroïsche Syriërs naar hun vrijheid heeft zien marcheren; die notie heeft van de Arabische Lente en daarvoor van de Groene Beweging – en daarna zo’n inhoudsloze, domme toespraak over Palestina ten beste geeft als Obama bij de Verenigde Naties?
Na zo’n toespraak zijn de burgemeestersverkiezingen in Izmir nog spannende, en heeft die verstrekkender gevolgen dan de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Wie kan het nog langer schelen of Obama de volgende verkiezingen wint, of Jack of Jane the Ripper van de Tea Party?
In eigen land redt Obama grote bedrijven en bankdirecteuren, terwijl de werkloze Amerikanen verder worden vernederd. Dit komt samen tot een nationale opstand die zich vormt rond de Occupy Wall Street-beweging. Want mondiaal gezien is alles wat Obama kan doen, dansen naar de pijpen van Netanyahu.
Obama betrad het witte Huis op de grondvesten van een oprecht sentiment van miljoenen Amerikanen die het eeuwenlange onrecht dat Afro-Amerikanen is aangedaan tot een symbolische einde wilden zien komen. Dat was en blijft een nobel moment in de geschiedenis van deze natie. Maar waar blijft die geschiedenis van de slavernij als Obama de Palestijnen in feite vertelt achter in de bus te gaan zitten, uit een andere kraan te drinken en hen aanwijst als de ellendigen der aarde?
W.E.B. DuBois, Martin Luther King, Malcolm X en hele generaties Afro-Amerikaanse revolutionairen en burgerrechtenactivisten draaien zich om in hun graf als zij Obama zien.
Obama zal de geschiedenis ingaan door zijn systematische leugens, gegijzeld als hij is door een volkomen onnozelheid met de naam AIPAC, met de naam Israël, met de naam zionisme.
De eerste joodse president: onder geen beding – onder geen beding zal de waardigheid van een heel volk en de onschendbaarheid van een wereldreligie worden verspild aan deze schande. Hij is een zionist – niet joods, maar niet de eerste en ook niet de laatste zionistische president die de Verenigde Staten zullen krijgen; die hebben vele zionistische presidenten gehad en er staat een hele rij te wachten om Obama op te volgen. Maar de wereld, die nu van het ene uiteinde tot het andere in opstand komt tegen de onmenselijkheid van deze wanhoopspolitiek, kan het niet meer schelen. De wereld, zij aan zij met de Palestijnen, zet een andere toekomst voor zichzelf uit. En “het Westen” kan dat niet meer tegenhouden.
Valse vrienden, nepvijanden
De Arabische Lente, de Derde Intifada dus, heeft de morele landkaart veranderd van wat de koloniale ambtenaren “het Midden-Oosten” noemden, en heeft de Verenigde Staten en de Islamitische Republiek wat hun angsten betreft veel dichter bij elkaar gebracht dan zij zelf misschien wel denken. Saudi-Arabië en Israël zijn de ondergeschikte partners van de zelfverklaarde “supermacht”, maar die “supermacht” kan de wereld niets anders brengen dan dood en verderf, en juist omdat de Arabische Lente/Derde Intifada van zichzelf niet gewelddadig is, is het ordinaire geweld dat in de Amerikaans-Israëlische alliantie is ingebed nutteloos en weerzinwekkend.
Maar de Verenigde Staten en Israël zijn niet de enige verliezers in deze nieuwe politieke realiteit; Saudi-Arabië en Iran zijn dat ook. Neem twee opeenvolgende, typisch protserige conferenties in Teheran, de een over “islamitisch ontwaken” en de ander over de “Palestijnse Intifada”, niet meer dan uitingsvormen van de vruchteloze poging van de Islamitische Republiek om de Palestijnse zaak en de Arabische Lente aan de eigen, in toenemende mate in het gedrang komende regionale positie toe te eigenen.
De twee conferenties moeten worden beschouwd in het licht van het in toenemende mate evidente feit dat de Islamitische Republiek in de regio buitengewoon dwaas en irrelevant lijkt te zijn, zeker met de opkomst van Turkije als regionale grootmacht.
Wat betreft de mate waarin ze zich hebben laten verrassen door de Arabische Lente, die hun achterhaalde hypocrisie heeft blootgelegd en heeft verschalkt, lijken de Verenigde Staten en Israël lijken echter even belachelijk en in de war als de Islamitische Republiek en Saudi-Arabië.
“Opperleider” Ali Khamenei probeert twee vliegen in een klap te slaan, wanneer hij (in het Perzisch) aan Palestina refereert als een “islamitisch land”: hij verdedigt niet alleen de Palestijnse zaak om zijn eigen interne en regionale redenen, maar hij islamiseert die zaak ook categorisch.
Natuurlijk zijn niet alle Palestijnen moslim. Vanuit de gecombineerde oorsprong van Palestijnse moslims, christenen, druzen, samaritanen, joden, bahai en agnostici is een authentieke burgerreligie ontsproten waarin symbolen en rituelen van alle Palestijnen worden geïncorporeerd. Met andere woorden: in het Palestina van Ayatollah Khamenei’s verbeelding is geen ruimte voor Edward Said, Joseph Massad, Elia Suleiman of miljoenen andere niet-islamitische Palestijnen.
Maar zelfs als alle Palestijnen moslim waren geweest, dan zou dat niet hoeven betekenen at ze na zestig jaar met de Staat Israel te maken hebben gehad een “Islamitische Republiek Palestina” willen creëren.
De ellende van één Islamitische Republiek naast een Joodse staat, geregeerd door een christelijk grootmacht en in de nabijheid van Hindoefundamentalisme, levert al genoeg ellende op voor de hele wereld.
Degenen die zich bevinden in de “linkse Arabische hoek” (of wat daarvan nog over is) en de Islamitische Republiek als bondgenoot zien, moeten zich afvragen of zij niet eigenlijk strijden voor een “Islamitische Republiek Palestina” met een “Opperleider” als hun sultan. Het antwoord is: “natuurlijk niet”. Zoals een vooraanstaande Palestijnse intellectueel onlangs tegen me zei: “Telkens als Ahmadinejad zijn mond opendoet, zet hij de Palestijnse zaak weer tien jaar terug in de tijd.”
Het valselijk islamiseren van de Palestijnse zaak
Palestijnen moeten Iraniërs niets toewensen wat zij zelf niet willen dat Palestina overkomt. Hetzelfde geldt, maar dan omgekeerd, voor de voormalige en huidige Iraanse werknemers van WINEP (Washington Institute for Near-East Policy – de inlichtingendienst van de pro-Israëllobby in de Verenigde Staten). Vermomd als aanhangers van de Groene Beweging brachten zij bij sommige demonstraties in Iran de eigen-volk-eerst-slogan “Noch Gaza, noch Libanon” van Voice of America in. Het probleem van deze beide partijen – delen van Arabisch Links en pelotons Iraans Rechts – is dat zij allebei niet thuis geven als het gaat om de opkomende geopolitiek van de regio.
Het zijn niet alleen de machthebbende geestelijken van de Islamitische Republiek die de Palestijnse nationale bevrijdingsbeweging valselijk islamiseren. De Iraanse oppositie doet dat ook. Seyyed Mohammad Sadr, een staatssecretaris van buitenlandse zaken in het kabinet van oud-president Mohammad Khatami, noemde de Syrische opstand “de meest islamitische opstand in de regio”. Maar op wiens autoriteit?
De hervormingsgezinde oppositie wil de hypocrisie van de machthebbers aan het licht brengen door de Arabische Lente te bestempelen als “een islamitisch ontwaken”, maar negeert daarmee de Syrische opstand. Door dat te doen vergroten beide partijen mede de door de Islamitische Republiek veroorzaakte ellende in de gehele regio.
Het lijdt geen twijfel dat de Syriërs evenals moslims het volste recht hebben hun politieke toekomst te definiëren in termen over wie en wat zij zijn. Maar dat wordt ook al generaties lang gedaan door Syrische politiek denkers, kunstenaars, journalisten, intellectuelen en geleerden die geen “Islamitische Republiek Syrië” voorstaan, gemodelleerd naar de Islamitische Republiek Iran, een ongeluk dat gebouwd is op massagraven, herhaaldelijke zuiveringen van de universiteiten, noodlottige culturele revoluties, de gedwongen verbanning van complete generaties dissidenten en het verminken en vermoorden van hun ideologische tegenstanders.
Binyamin Netanyahu, hoort natuurlijk niets liever dan een provocatieve uitspraak van Khamenei of Ahmadinejad, want dat leidt de aandacht af van de voortdurende roofoverval die zijn eigen regering op Palestina pleegt.
Volgens Al Jazeera, “reageerde Binyamin Netanyahu (…) boos op de toespraak van Khamenei.” “‘De declamaties van haat van het ayatollahregime in hun voornemen de staat Israel te vernietigen, versterkt de uitgangspunten van de regering aangaande de veiligheidsbehoeftes van Israëls burgers en de roep om erkenning van Israël als de Joodse Staat,’ zei Netanyahu.”
Weg met logica en consequentie: twee keer twee is wij hebben een Joodse Republiek Israel nodig. In tegenstelling tot alles wat zij zeggen zijn Israel en de Islamitische Republiek de twee zijdes van dezelfde achterhaalde medaille.
De Arabische Lente als transnationale intifada die de Palestijnse zaak regiobreed verspreidt, maakt een eind aan beide kanten van deze hypocrisie. En dat is nu precies de reden waarom beide regimes de huidige opstanden willen terugbrengen tot de status quo ante, een belachelijke oorlogshouding aan willen nemen en Arabieren en moslims op een en hetzelfde moment willen beroven van hun historische opstanden tegen overblijfselen van Europees kolonialisme (Israël), binnenlandse tirannie (van de Islamitische Republiek, Saudi-Arabië, Syrië en zo meer tot misselijkmakens toe) en mondiaal imperialisme (van de Verenigde Staten, de EU en hun NAVO).
Israël en de Islamitische Republiek (vergezeld door Syrië en Hezbollah) zijn een integraal onderdeel van het gecombineerde onheil van binnenlandse tirannie en Euro-Amerikaans imperialisme, niet een oplossing daarvoor.
Wat zowel de slippendragers van de Iraanse pers als Benjamin Netanyahu en zijn regering nalaten op te merken, is dat tijdens hetzelfde congres in Teheran Khaled Meshaal, de leider van Hamas, Mahmoud Abbas’ stellingname in de VN verdedigde en prees als dappere en symbolische overwinning voor Palestijnen.
Die stellingname betekent inderdaad een overwinning voor zowel Hamas als voor de Palestijnse nationale bevrijdingsbeweging. Zij kunnen steeds nu verder afstand nemen van de in diskrediet geraakte heersende regimes in de Islamitische Republiek en Syrië. Toen in 1997, rechtstreeks in opdracht van Benjamin Netanyahu, Khaled Meshaal het doelwit was van een mislukte aanslag door Israëlische huurmoordenaars, had de Israëlische koloniale nederzetting nooit kunnen bedenken dat de zaken ooit zo zouden veranderen.
De Derde Intifada met hoofdletters
Als Khaled Meshaal, of welke Palestijnse leider dan ook, zich niet snel genoeg distantieert van zowel Syrië als van de Islamitische Republiek, zal hij zijn aanspraak op zowel de Arabische Lente als op de Derde Intifada hebben verspeeld.
De Arabische Lente is de Derde Intifada – met hoofdletters.
Er is geen andere vrijheidsstrijd die zo constitutioneel definiërend is voor de Arabische en islamitische wereld; die zo schrijnend is in moreel en beeldend opzicht, als de Palestijnse zaak. Het is de open wond van het laatste overblijfsel van een Europees kolonialisme dat zich heeft vastgeklampt aan Amerikaans imperialisme.
De Palestijnse zaak kan niet worden teruggebracht tot islamisme, socialisme of nationalisme. Het is een microkosmos van de strijd om waardigheid, rechtvaardigheid en democratisch bestuur van de Arabische en moslimwerelden. Noch een Joodse staat, noch een Islamitische Republiek kan een blauwdruk vormen voor die toekomst.
De bevrijding van Palestina is de eerste en laatste bevrijding van een wereld die wordt gegijzeld door de gecombineerde ellende van Europees kolonialisme, Amerikaans imperialisme en de minitirannen die ofwel met hen collaboreren, ofwel doen alsof ze tegen hen zijn, aangezien ze de binnenlandse tirannieën van het ene uiteinde van Afrika tot het andere uiteinde van Azië hebben doen ontstaan en in stand gehouden.
Als volk verdienen wij beter, en zullen wij het ook beter hebben.
Israël, de Verenigde Staten, de Islamitische Republiek, Saudi-Arabië en alle andere Arabische en moslimtirannen die hun naties wurgen onder het mom weerstand te bieden aan het imperialisme, zijn eveneens verliezers in deze transnationale uitbraak van de Palestijnse intifada in de vorm van de Arabische Lente – en het is nu net deze opstand die elk van hen op zijn eigen, hypocriete manier probeert te dwarsbomen.
Tevergeefs.
Hamid Dabashi is Hagop Kevorkian Professor Iranstudies en Vergelijkende Literatuurwetenschap aan de Columbia Universiteit in New York. Zijn boek, The Arab Spring: The End of Postcolonialism (De Arabische Lente: Het Einde van het Postkolonialisme), wordt in April 2012 verwacht bij Zed uitgevers.
Source URL: https://eutopiainstitute.org/2011/11/de-derde-intifada-is-reeds-begonnen-door-hamid-dabashi/